Let op: je kunt dit artikel beoordelen als negatief, dan heb je er niets aan, je kunt het ook niet beoordelen dan zie je waarschijnlijk mogelijkheden voor verandering.
Klappen als je niet stil kunt zitten
De relatie met het onderwijs, kortweg school van mij en mijn kinderen heeft flinke deuken opgelopen in de jaren. Mijn oudste zoon kreeg een klap aan zijn hoofd van de meester omdat hij onder het bidden met een pen zat te friemelen. En dat was nog niet alles, Ties moest ook nog eens 3 bladzijden strafwerk schrijven: ‘Ik mag niet met de pen friemelen onder het bidden.’ Overstuur kwam hij thuis:’de meester is helemaal gek geworden, hij slaat mij’ en door zijn tranen heen: ‘ik moet ook nog heel veel strafregels schrijven!’
Drammen om het te snappen, doorgaan tegen beter weten in
Tussen de middag stond ik te wachten bij het hekje en mijn dochter kwam maar niet, toen ik maar eens een kijkje in de school ging nemen. Stond ze daar stampvoetend en huilend de juf te dwingen het nog eens uit te leggen. De juf inmiddels rood aangelopen van machteloosheid had al 5 stuivers neergelegd maar het kwartje dat 5×5 een kwartje was viel bij Merle niet. Zo kon ze ook niet begrijpen dat ze eerst de vinger moest opsteken voordat ze naar de wc mocht. ‘Als ik moet plassen moet ik toch plassen, anders plas ik in de broek.’ Verdedigde ze zichzelf.
Zo ziet de meester het en niet anders
In het rapportgesprekje met de meester op school werd Mees weggezet als ongehoorzaam. Hoewel het een geschreven rapport was, ging het toch echt wel om de prestatie. Mees was met hele andere dingen bezig dan presteren, hij is een onderzoeker en probeerde het liefst allerlei nieuwe dingen uit, maar voordat er iets nieuws kon ontstaan moest er eerst gesloopt worden. De meester zei: ’Mees luistert niet, als ik nog maar halverwege de zin ben, is hij al met de opdracht begonnen’.
Wat mag ik nog onderzoeken?
Je zou zeggen; ijverige leerling, maar zo pakte de meester het niet op. Ik herkende dit gedrag van mijn zoon, ik had vroeger precies hetzelfde, ik stopte mijn oren dicht om niet alles te horen. Dus zei ik tegen de meester dat ik wel wist hoe dat kwam. Dat er voor Mees geen uitdaging meer was om de opdracht te doen als hij alles al gehoord had.
Spelen op het schoolplein, leren in de klas
De oudste twee gingen echt met plezier naar school, ze wilden graag iets leren en spelen met andere kinderen. Ik vroeger ook, op het schoolplein was een feest maar eenmaal binnen begon de zin te verdwijnen als sneeuw voor de zon. Tja, als er niks meer te onderzoeken valt. Je al antwoord krijgt op de vragen die je jezelf nog niet hebt gesteld en er antwoorden worden gegeven op vragen die je nooit aan jezelf zou stellen.
De meester of juf luistert niet naar mij
Tussen mij en mijn kinderen zit wel 30 jaar en mijn kinderen hadden weer dezelfde ervaringen als ik destijds. Ik herinner me nog het verhaal van mijn vader die ook een draai om zijn oren kreeg in de 6e klas. Zou het in de familie zitten? Of is er niks verandert? Het systeem: zitten, bibberen, boek open en doen wat de juf en meester zegt is er voor zover ik weet al 80 jaar. Het hiërarchische systeem ontstaan in het industriële tijdperk is toch niet meer van deze tijd? Als we niet snel ons voorbereiden op een compleet nieuw systeem dan zijn we niet klaar voor de toekomst, wat ik je brom.
ps 1: Heb jij ook dergelijke ervaringen in het onderwijs en zie jij veranderingen of doe jij het anders? Reageer asjeblieft.
©
pfffttt tranen , herkenning en ja het zit vast in de familie , ik had er last van , mijn zusjes en mijn kinderen ook , mijn jongste zelfs in die mate dat je nu ( klas 2 / groep 4 ) wel kan zeggen dat ie erg getraumatiseerd is , hij gaat waarschijnlijk naar een sbo school , zijn gedrag zou dat vragen .
Ik gun hem een piepklein klasje , met een juf of meester die nog tijd heeft de kinderen te verstaan , zich in hen te verdiepen . Ik zou graag Thuisonderwijs geven , dat zou hem zo goed bekomen , weg faalangst , weg onzekerheid , jij bent Ok precies zoals je bent ……..sjucht
Tussen mijn ervaringen als leerling en de ervaringen als leerkracht ligt bijna een halve eeuw! Wat hetzelfde bleef is mijn passie voor leren, mijn intrinsieke motivatie was altijd al hoog en daar heeft geen enkele van de talloze opleidingen die ik deed verandering in kunnen brengen.
Van de leerplichtige periode herinner ik me vooral de leraren en docenten die iets hebben bijgedragen aan mijn levensvreugde en zelfvertrouwen. Dat zijn de voorbeelden van waaruit ik mijzelf als leerkracht mee heb ‘opgebouwd’ en nog altijd mee uitbouw of renoveer als ik ontevreden ben over hoe ik het in de groep doe. De slogan “Zonder relatie – geen prestatie” geeft goed weer van waaruit ik werk, wat prioriteit heeft in mijn omgang met de kinderen, ook in cluster 4. Mijn aangeboren interesse in wat er in het kind leeft, hoe het denkt, wat het graag wil en zo voort drijft me om steeds opnieuw, te onderzoeken wat er beter kan/moet als het me niet lukt om een kind te bereiken. Ik geef niet op voor ik begrijp wat ik deed en waarom zodat ik het een volgende keer beter kan doen/ anders/effectiever. Vanuit deze intentie ontstaan er telkens weer prachtige momenten van leren en ontwikkelen, voor de kinderen en voor de juf.
Vanmorgen was ik een leuke creatieve activiteit geven op 2 verschillende scholen… School één waren de kinderen zeer enthousiast bij mijn binnen komst want “jij was vorig jaar toch ook bij ons toen gingen we ook iets leuks doen!”De juf vroeg om stilte en ik vertelde zetten ze aan het werk en de kinderen gingen ervaren en aan de slag… Gaande weg de activiteit krijg je van juf dan meerdere keren te horen hoe een kind is en wat hij/zij gewoonlijk doet. Ik zelf zag wat voor kinderen het waren en aan de portretten die ze maakt kon ik al snel aflezen wat en hoe de kinderen dit ervaren. één kind
Had wat moeite met iets te bedenken en juf zei gelijk ja maar jij bent niet creatief……. Ik liep naar deze jongen toe en zei “kijk eens rond in de klas wie weet kom je op een idee. Hij heeft dat gedaan en toen ze klaar waren pakt ik zijn tekening en liet zien wat hij voor oplossing had gevonden. Juf gaf toen gelukkig toe dat hij creatief was en zelf goed had ontdekt wat hij kan!!!
Ook juffen en meesters moeten ervaren dat ontdekken leuk is en veel vernieuwing kan geven in het kijken naar de kinderen in de klas!!!
Ik ben verrast dit te lezen: dat dit echt nog voorkomt! Heb jarenlang gewerkt op een montessorischool en we maken het kind eigenaar van zijn werk en vragen hoe hij zijn doel( wat dat ook is) te bereiken en hóe ik hem daarbij kan helpen.
We gaan uit van kwaliteiten en niet van de dingen die nog niet op orde zijn, maar waar we wel aan werken.
Gaat een kind een uitdaging aan dan is hij intrinsiek gemotiveerd en kan het zijn creatieve mogelijkheden inzetten.
Heel herkenbaar verhaal. Mijn jongste zoon (nu 31) had het helemaal niet naar z’n zin op school. Een klas van 39 leerlingen, veel personeelswisselingen en veel te weinig aandacht. Hij vond op een dag een speld in de gang en prikte het eerste kind dat langs kwam in zijn arm. Mis! Bij het hoofd,hardhandig aan zijn oor getrokken, waarschuwing, en ouders ingelicht over dit gewelddadige gedrag. Uiteindelijk hebben we hem aangemeld op een bijzondere school. Toen we er voor kennismaking waren, vertelde ik het voorval. Het schoolhoofd keek ons aan en zei:” Zijn reactie was de meest logische. Waar dient een speld voor:om mee te steken; dat doe je dan dus, als je de gevolgen van je daad niet zo goed in kunt schatten”. Dát was een heel andere benadering en het begin van een andere, betere, respectvollere omgang met ons kind. Kijkend vanuit mogelijkheden . Dat was voor ons ouders een belangrijke ontdekking! Ik hoop dat men zo ook omgaat met de kinderen die nu op school zijn.