Poeh, het is eruit.

Hoe durf je het te zeggen?

Nja dat viel ook niet mee.

Het valt me gewoon op en ach, doet het me wat?

Neuh, gelukkig zijn er de kunstabonnement houders die mijn werk waarderen.

Toch wil ik weten hoe het kan dat bijna niemand van mijn cursisten ooit vraagt naar mijn eigen beeldend werk, niet naar wat ik maak en hoe ik er zo toe kom.

Toen ik zelf les kreeg van leraren die kunstenaars waren was ik super nieuwsgierig  naar wat ze zelf maakten.

Google bestond nog niet dus de spanning bleef er wel in.   Tot op een dag er een overzicht tentoonstelling was van alle leerkrachten van de opleiding en ineens zag ik alles.

Ik zoog het helemaal in me op en vroeg me bij elke leerkracht af wat hen bewoog om zoiets te maken.

Van Annie had ik een enorme hoge pet op, zij heeft ons in een moordend tempo heel Parijs laten zien in een aantal dagen.

Haar kennis over de kunst nou, je kunt rustig zeggen: ze wist alles.

Na een felle discussie met een andere juf in de les, omdat ze het oneens waren over een kunstenaar uit de geschiedenis, steeg ze helemaal in aanzien, door haar passie.

Ik bekeek haar elke les van top tot teen, de kleding die ze droeg, de combinaties van de kleuren en Ik ondervroeg haar over haar huis, haar inrichting en zelfs haar man.

Ze reed net als een aantal andere leerkrachten in een Saab. Qua vormgeving natuurlijk de mooiste auto.

In de lessen hing ik aan haar lippen, ze wist zoveel wat ik allemaal wilde weten, een groot voorbeeld. De waarheid, de perfectie.

Ik probeerde het te doorgronden wat was mooi, goed en waar?   Ja ik geloofde helemaal in haar…   Ze opende voor mij een nieuwe wereld, wat verdomd veel leek op de wereld waar ik dacht mijn geluk te vinden.

Ik had natuurlijk allang een beeld gevormd van wat ze voor werk zou maken en toen zag ik haar schilderijen ineens. Overwegend groen met wat softe pastelkleuren voor de waterlelies, het leken wel replica’s van de waterlelies van Monet.

Huh…   Hoe kon dat nou, wat was mij ontgaan? Wat een desillusie was dat

Nu, zoveel jaren later waardeer ik haar nog steeds enorm, ze is één van mijn grote leermeesters.

En dat is?¿

Dat zij mij met haar kennis inspireerde om mijn eigen kennis aan te vullen.

Zo heeft iedereen een voorkeur van leren en een eigen ingang. Zij onderzoekt voor ze begint en ik onderzoek tijdens het schilderen.

Mijn cursisten krijgen van mij geen kennis, ik zet ze aan zelf te onderzoeken om tot kennis te komen die voor hen belangrijk is.

Waarom dan geen belangstelling voor het onderzoek van de ander? Nota bene degene waarvan je graag veel wilt leren.

Of lijken mijn cursisten teveel op mij en zijn ze daarom niet meer nieuwsgierig?

Ik lees graag je reactie,

het Goede van Annette