Duhuh, tuurlijk iedereen is anders.

Gelukkig maar,

Geen probleem.

Zo denk jij er misschien over, maar niet iedereen.
Dat kun je op tv zien en lees je in de krant of misschien maak je het zelfs mee als ouder, kind of leerkracht.

Als je gepest wordt ben je de pineut.

Mijn broer, een echte knapperd destijds, had heel mooi kastanjebruin haar. Dat is natuurlijk anders. Dus werd hij uitgescholden op school:’Rooie steek de kop in de beuze want d’r komp een bolle an’. (Rooie steek je hoofd in je zak want er komt een stier aan).

Hij werd er niet koud of warm van. Maar het werd wel thuis aan tafel besproken, je had pesters en gepesten en het advies van mijn ouders was: ‘zorg dat je niet bij de laatste hoort.’

Waar hoor jij bij:

• De pesters?
• De gepeste?
• Of degene die het ziet en hoort en niets doet?

Want hoe je het ook wend of keert, je hoort erbij.

Confronterend he?

Ho ho zeg je misschien, ik hoor daar echt niet bij, wat kan ik er aan doen?

Maar de enige weg naar verandering is toch echt bewustwording en:

1. Acceptatie van het probleem
2. Erkenning voor het probleem
3. Analyseren van het probleem
4. Verantwoordelijkheid nemen voor het probleem

Zoals in elk creatief proces zit de kern van de oplossing al in het probleem.
Wat is de kern van het probleem: anders zijn wordt niet geaccepteerd (dierlijk instinct, de sterkste overleeft).

De oplossing lijkt dan zo voor de hand te liggen: ‘accepteer elkaar zoals je bent.’
Ja, als het zo gemakkelijk was hoor ik je denken. Het is de oplossing maar daaronder zit veel werk aan de winkel namelijk:

• Naar jezelf durven kijken waarom je de ander niet kunt accepteren zoals die is
• Jezelf accepteren zoals je bent
• Jezelf durven zien als een lafaard

Het staat hier wel even kort en bondig maar een samenleving creëren waarin pesten niet meer voorkomt zal niet gemakkelijk zijn.

We zijn in alles gericht op de gemiddelde maat. Er zijn vele maten maar wij mensen geven de voorkeur aan het gemiddelde.

Het begint al met de eerste echo in de zwangerschap, waarom ze het pretecho noemen is me een raadsel.

Al voordat het kind geboren wordt moet het al aan de norm voldoen en als het er maar iets anders uitziet dan de norm voorschrijft worden er, let op; stoornissen of afwijkingen geconstateerd en er op los geadviseerd.

Als het kind toch geboren mag worden is het bureau de volgende controlepost, groeit en ontwikkelt het kind volgens de normen dan mag het door, zit het onder of boven het gemiddelde dan start er een traject.

Goed, als het kind het wel allemaal ongeschonden heeft doorstaan gaat het naar de crèche, peuterspeelzaal en basisschool.

Hier wordt het kind steeds jonger getest, scoort het niet te ver boven of onder het gemiddelde? Dan kun je als ouders opgelucht ademhalen.

Zo niet dan zal er aan het kind gewerkt worden, het kind zal en moet verbeteren.
Klinkt dwingend he?

Zo ervaren de meeste kinderen en jongeren het ook, je moet mee in de vaart der volkeren en dat is bij het gemiddelde horen.

Is het een gebrek aan creativiteit dat we niet meer met verschillen om kunnen gaan?