Er was eens een muisje…
In mijn splinternieuwe speelplaats ben ik aan het kleien, toevallig kijk ik opzij en zie een piepklein muisje binnenkomen en direct achter het aanrecht zijn tour in mijn open atelier vervolgen.
Ik blijf gewoon staan, ga gewoon door met kleien en ben verbaasd over mezelf, zo gewoon is dat namelijk niet.
Vroeger zag ik
dat kleine muisje voor een grote dikke rat aan en zou ik eerst verstijven, daarna zou ik in paniek de verkeerde kant uit rennen en heel hard gillend over de drempel struikelen om de hoogte op te zoeken in een heg of boom. Hangend in de heg of boom hard schreeuwend help roepend totdat ik gered zou worden.
Ooit
in een vorige boerderij kwam er een muisje de badkamer in via de deur waar ik dus door zou moeten vluchten. Onder de douche heb ik zo hard staan gillen dat exgenoot zijn hoofd stootte onder de motorkap van de auto die hij aan het repareren was. Hij pakte me op en zette me poedelnaakt en nat in de keuken voor het open raam, waar ik natuurlijk bleef gillen en hem dirigeerde op de RAT te jagen. Pas toen die gevangen was en ik op hele grote afstand had gezien dat het een klein muisje was realiseerde ik me dat ik het koud had en daar mooi te kijk stond.
Er was altijd wel iemand om me te redden
en toen er voor het eerst niemand was en hetzelfde gebeurde; een muisje de badkamer in kwam toen ik op de wc zat. Nu moest ik het alleen doen en bedacht: stel je voor dat het een kikker was (voor kikkers was ik niet bang). Ik overleefde het, trots dat ik was!
Wat had dit te betekenen?
Dit was niet gewoon bang voor muizen, dit was een extreme angst, zelfs voor een dooie muis was ik nog bang.
Jaren onderzocht ik het van alle kanten. Door het maken van beelden, het lezen van het walgelijke boek: ‘Hoe word ik een rat’ (het kostte me wat om het uit te kunnen lezen). En dan waren er de oefeningen, er verschenen muisjes die heel rustig liepen (aan het einde van hun leven?), de kinderen kwamen met een muisje op de hand die ik mocht aaien, de kat bracht ze dood als cadeautje.
Ik moest er mee dealen.
Op een boerderij wonen en bang zijn voor muizen en ratten dat kan niet. Een van de eigenschappen van ratten is dat ze altijd overleven.
En ik? ‘Ik ben hier de baas’, zeg ik steeds om de angst te bezweren.
Zo heb ik van mijn angst veel geleerd en dit leer ik graag aan anderen. Je krijgt inzichten, ontwikkelt je om bewust te creëren.
De lange versie zal ik jullie besparen, het komt er op neer dat ik niet mijn potentie leefde vroeger en nu wel.
Tijdens het proces via beeldend vormgeven zag ik hoe zich telkens dingen voordeden om mij uit mijn comfortzône te halen. het leven hielp me en ik ging de uitdaging aan.
Ik heb me verbonden met mijn creatieve kracht,
ben er niet meer bang voor en geef mezelf de ruimte. Dit wil ik ook graag bij anderen ontlokken.
In de creatieve week: slow in de flow” in Italië gaan we beeldend op onderzoek uit, daarna doen zich toevalligheden voor (serendipity) waardoor je weet dat het creërende, helende proces in werking is getreden.
Klinkt het nog vaag of te abstract maar heb je wel het gevoel dat het voor jou bedoeld is om weer in de flow te komen?
Kom het dan ervaren in de creatieve week: ‘Slow in de Flow’ in Italië.
Van 25 augustus tot 1 september (nog 2 plaatsen)
Van 23 oktober tot 30 oktober (nog 2 plaatsen)
Ken je iemand voor wie dit iets zou zijn, wil je het dan doorsturen, waarvoor dank.
