Menu

Mijn auto rijdt op de liefde en dankjewelletjes

Trots stonden ze bij mijn auto, mijn zonen, met een verwachtingsvolle blik…

Klinker auto

Ik smolt meteen.

Mijn hele lijf vulde zich met liefde en ook al waren ze zwart als roet, ik wilde ze knuffelen.

Maar zij wilden met mij het resultaat testen; duhuh!

Mijn oudste en mijn jongste zoon, ze hebben de genen van mijn familie. Mijn vader, inventief en creatief bouwde een automobielbedrijf op en ook mijn broers werkten daar aan mee.

Regelmatig riep mijn moeder:’ Kan het nou alleen maar over auto’s gaan hier?

Al jaren heb ik flashbacks als we tafelen, want het gaat weer over auto’s. 

Of de jongens hebben in de schuur gewerkt en komen hun zwarte handen met garagezeep bij mij wassen en doen hun schoenen uit voor ze binnen komen.

Ik zie ze allebei zo zwart als roet slepen met motoren en op de kop in de auto of eronder.

Vroeger croste mijn broer met ons in de boomgaard, in een vw kever met  afgezaagd dak, geschilderd met leuzen als: ‘moeders angst is nozems trots’

Rolbevestigend

Reageer ik als mijn moeder: ‘Dat is toch veel te gevaarlijk?’ En:’Kan dat eigenlijk wel, weet jij dat dan? Soms met een domme blondjes uitspraak. En achteraf:’Jongens wat ben ik blij dat het goed is gegaan, wat knap dat je het voor elkaar gekregen hebt.’

Onderhuids vind ik het superstoer, blij dat ik van die echte kerels heb gebaard.

En het werkt.

Het compenseert een boel nare school en opvoedingservaringen

Tjonge, wat is het een weg geweest met die jongens.

Voor de school waren ze allebei niet echt geschikt, de oudste ging wel graag naar school want daar waren zijn vriendjes, maar hij had de grootste moeite met taal en rekenen.
Om te overleven deed hij net of er niks aan de hand was. Arrogant noemden ze het op school en thuis was hij agressief uit frustratie.

De jongste vermaakte zich beter buiten de school.  had veel moeite met het systeem waarbinnen alles vastlag en er niets meer voor hem te ontdekken viel.
Dat ontdekken deed hij het liefst door te slopen en dat bracht natuurlijk de nodige conflicten, ook bij zijn broer die de spullen altijd goed voor elkaar had.
En bij mij en zijn zus zorgde hij voor vele verassingen.
Maar met zijn charmes streek iedereen over het hart: ‘ach die Mees’

De meester en de juf kun je niet veranderen, het kind kun je niet veranderen. Dus begin bij jezelf

Om niet te reageren op hun gedrag vanuit emotie keek ik bij het gebeurde eerst naar wat het met mij deed. Even tot 10 tellen en je over je ego heen zetten om dan samen creatief naar oplossingen zoekend en worstelend onze weg vinden.  

Dat ging allemaal door mij heen toen zij daar zo verwachtingsvol stonden bij mijn auto

Ze hadden hem zelfs een was en poetsbeurt gegeven. Ik glom van trots op wie zij zijn. Anderhalve maand in hun vrije tijd werkten zij mopperend en wel aan mijn auto, ik kreeg de beste adviezen om het zo voordelig mogelijk te regelen. Ze haalden de motor eruit en bouwden er een nieuwe motor in, ze lichten de kop door, klepkering, koppakkingen en weet ik wat nog meer voor autopraat ik aangehoord heb.

Ze hebben het gedaan

Wel mopperend maar toch. En dat je dan ineens ziet, mijn leven heeft zin, mijn kinderen zijn GOED. 

We hebben het behoorlijk voor de kiezen gehad, slapeloze nachten, ruzies, zorgen en twijfels en we hebben het er GOED afgebracht. Maar dat is niet wat we zeggen:

Ik:’Och jongens wat ben ik blij dat ie weer klaar is.

Zonen:’Als je maar weet dat dit de laatste keer is als ie weer kapot is beginnen we er niet meer aan’.

Ik:’Dan hebben jullie hem niet goed gemaakt.’

Wij: ha ha ha en daaronder:Lots of love

Herkenbaar? Vertel je verhaal hieronder:

 

Deel, Mail of Print dit artikel

2 reacties

  1. Stan Lenssen schreef:

    In één woord:

    Prachtverhaal!
    Mooie ingehouden emotie, waardoor het juist zo heerlijk binnenkomt.

    Groetjes,
    Stan

  2. Trudy Vendrig schreef:

    Mooi, ontroerend verhaal Annette. Nu zijn de nozems moeders trots!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.