Menu

Eenzijdige prestaties cito toets, de excellente school en meer getop top tob…

Koning, Keizer, Admiraal, poepen doen we allemaal

Tuurlijk mag er verschil zijn

Maar verschil mét verschil kan een wereld van verschil maken.

Verschil in niveau’s, verschil in cultuur en verschil in liefhebberij of geloof.

Je hebt zoveel verschillen en we zijn ook nog eens allemaal verschillend.

Prachtig toch?

Behalve als het aan macht gekoppeld wordt

Dan slaat iedereen op tilt!

Of niet? Nee, het is verbazingwekkend hoe geaccepteerd het grote verschil maken is.

Het gaat over meer of minder, je bent meer of minder je hebt meer of minder of je doet meer of minder.

Minder doen en meer hebben

Ben je meer als je topbankier bent? Scheelt maar een letter trouwens met tobbankier, nou die tijd komt misschien nog. In de 1e kamer buitelen ze over elkaar heen, als het over de topsalarissen en bonussen van de bankiers gaat.

Niet te begrijpen dat wanneer een bank ploft er weer een ouwe rot in het vak aangenomen wordt om de bank weer gezond te maken.
Terwijl in het verleden behaalde successen geen garantie geven voor de toekomst. (zijn hun eigen woorden)

Vooralsnog is dit het systeem al decennia lang: presteren op nummer één.

Een eenzijdige prestatie wel te verstaan.

Het begint al op school.

Waarom ben je meer als je goed scoort binnen het cognitieve systeem?

Als je de informatie die je krijgt onderwezen, gemakkelijk opslaat of goed uit je hoofd kunt leren?

Dan scoor je met de citotoets, nou en? Ben je dan meer en geslaagder dan een ander?

En moeten alle anderen het gevoel hebben dat ze minder zijn?
Dat schept toch geen verbinding, dat schept afscheiding.

Die groep is heel groot en voelt zich er niet lekker bij.

Die ziet de wanprestaties van de toppers van tegenwoordig

De toppers die een blinde vlek hebben uit zelfbehoud en elkaar de hand boven het hoofd houden.

Maar gelukkig komt de onderste steen boven, hiërarchische systemen zakken in en worden vanzelf platter.

Kijk naar tegenlicht over nieuwe initiatieven.

Die grote groep vormt een zachte kracht, zij hebben zich op ander gebied behoorlijk  ontwikkeld. Gebieden die niet door de citotoets getoetst worden en nu juist belangrijk zijn.

Diegenen die leren door te doen, die met hun handen werken en hun lijf, die tekenend, zingend of dansend zich de wereld  eigen maken, zij worden van waarde.

Nee niet als topkok of  idol, dat is ook weer van korte duur.

De eenzijdige opvoeding waarin cognitieve prestaties en succes gekoppeld worden aan aanzien en veel geld verdienen is aan het veranderen.

Hoe rijk ben jij?

Ben je rijk als je je in een keurslijf perst om te presteren voor de beloning macht en geld? Of ben je rijk als je je eigen weg volgt, je ontwikkelt en waarin jouw talenten het beste tot hun recht komen?

Tenslotte kun je maar één keer je buik vol eten.

 

Deel, Mail of Print dit artikel

6 reacties

  1. ine heerink schreef:

    kennen, kunnen, of ‘in kannen en kruiken’? Voor mij is onderwijs kinderen en leerkrachten enthousiasmeren voor leren, wetend dat leren lastig wordt als kinderen druk en stress ervaren door bv de CITO. Meten is weten, maar DAN begint het pas…HOE kunnen we kinderen bereiken om met plezier te leren leren. Heel goed sluit KEN ROBINSON aan bij dit item; ontwikkeling is een creatief proces waarbij alle mogelijkheden in beeld komen van elk kind, elk mens.

    • Annette Wessels schreef:

      Ine,
      Inderdaad, je noemt Ken Robinson al. Kinderen zijn van oorsprong creatief en nieuwsgierig, staan open alles te leren wat ze nodig hebben. Daar hoeven we niet in te stimuleren, ze zijn het van nature. Heeft de leerkracht de ruimte om een creatief proces aan te gaan, zonder toetsen en controle systemen?

  2. Sacha schreef:

    Als moeder van 2 kinderen herken ik dit verhaal helemaal.
    Beide zoontjes schieten uit op cito resultaten waarbij de 1 helemaal aan de bovenkant en de ander helemaal aan de onderkant. Mijn zoon die volgens de cito slecht presteert wordt door iedereen gezien als een slimme jongen waar veel meer inzit dan eruit komt. Zoals een orthopedagoog het mooi zei “een gefrustreerd talent” Hijzelf heeft het er erg moeilijk mee. Ploetert zich voort naar de weekenden en heeft het idee ‘dom’ te zijn. Het is een zoektocht als ouders hoe hier mee om te gaan. Het belangrijkste is dat je kind een fijne schooltijd heeft en aangesproken wordt op zijn talent,
    waardoor zijn zelfwaardering groeit. De focus op alles wat niet goed gaat, volgens methodes die niet blijken te werken bij hem, werkt zijn ontwikkeling en het leren juist tegen. De zoektocht naar HOE we hem kunnen helpen met plezier te leren is als ouder een heel lastig proces, in een cultuur waar we de focus ligt op extra oefenen op dat wat nog niet goed gaat.

    • Annette Wessels schreef:

      Sacha,

      Je hebt de tijd mee want alles verandert exponentieel snel, je bent niet de enige zoeker. Vorig jaar is de vrije school 22% gegroeid omdat zij meer aandacht voor de creatieve emotionele ontwikkeling hebben. Het is natuurlijk zo: hier laat je wat, daar krijg je wat. Wat zou het mooi zijn als al die leerlingen naar 1 school konden waar ze tot hun recht komen. Wie kent die school?

  3. Wat ik nu allemaal hoor over de CITO-toets heb ik zelf nooit zo ervaren. Waar dat door komt? Geen idee. Niemand waarschijnlijk, want zeker in het onderwijs is het blijkbaar ‘not done’ om van het verleden te leren.

    Maar goed, met een stressvrije CITO-toets is op zich niets mis. ’t Gaat er vooral om wat er daarna gebeurt met de uitslag.

    Op alle mogelijke manieren wordt er teveel belang toegekend aan de score.
    • Bij het cognitieve niveau passende (cognitieve) onderwijs is prima, maar de ervaring van de leerkracht(en) mag wel wat zwaarder wegen. Want wat, als een kind niet goed is in multiple choice? Of juist wel? En hoe passend is dat onderwijs eigenlijk? De ‘modus operandi’ is nog altijd om het onderwijs te richten op de gemiddelde leerling. En laat dat nou net de enige leerling zijn die niet bestaat.
    • Naast cognitieve intelligentie bestaat er ook nog zoiets als emotionele/sociale/wat-dan-ook-intelligentie. Ik ben van mening dat iedereen gezegend is met een bepaalde hoeveelheid intelligentie, die verdeeld is over de verschillende ‘soorten’. Een hoog IQ impliceert daarmee eigenlijk al een gemis op andere vlakken. Dus waarom zouden mensen met een hoog IQ ‘beter’ zijn dan anderen??

    De Vrije School streeft een nobel doel na, maar zet in alle nobelheid leerlingen in de huidige maatschappij op een flinke achterstand.

    Eigenlijk geldt – net als voor zo ongeveer alles – dat ‘balans’ het sleutelwoord is. Dát is pas een nobel streven!

    Sorry voor het misbruik van je blog, Annette! Dit zat me blijkbaar meer dwars dan ik me zelf realiseerde. 😉

    Groeten, Renée

    • Annette Wessels schreef:

      Renée,
      De ‘modus operandi’ is nog altijd om het onderwijs te richten op de gemiddelde leerling. En laat dat nou net de enige leerling zijn die niet bestaat.Geweldige vondst.
      Dan kunnen we met dit bewustzijn ons richten op de keuze:
      1 willen we alles wat boven of onder het gemiddelde zit verbeteren (want dat is dus iedereen)?
      2 of willen we verschil in niveaus loslaten en voor iedereen een leeromgeving creëren waarin iedereen zich maximaal kan ontwikkelen.
      Verschil maken zorgt namelijk niet voor verbinding.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.