Menu
Waarom je niet op je gevoel kunt navigeren

Waarom je niet op je gevoel kunt navigeren

Oh ik rij hem helemaal total loss, ging er door me heen.

Is het niet van  opzij dan is het wel van onderen.

Dikke takken schraapten langszij.

Kuilen en bulten schraapten de bodem.

 

Het moest het hoogtepunt van de Italiëweek worden.

Op de top van de berg als afsluiting eten bij de weelderig gebouwde zussen.

De lekkerste Italiaanse gerechten zoals:

duif, konijn en wild zwijn zouden ons voorgeschoteld worden.

Lekkerbekkend en schoon opgemaakt zaten wij ons te verkneuteren in onze luxe Picasso.

De auto die we de hele week geroemd hadden.

 

Net toen ik dacht dat er toch geen redden meer aan was,

hoorde ik op de achterbank: ‘wij gaan wel lopen dan duwen we de takken opzij’.

‘Help, niet over mijn tenen rijden’.

Keren kon allang niet meer, daarvoor waren we te ver heen.

 

Wat als? Ging er door mij heen:

de bulten te hoog werden of de kuilen te diep.

Het pad dood zou lopen.

Komen we hier ooit nog uit?

Of wordt het overnachten in de auto?

Straks hebben we geen bereik meer.

 

Hoe had het in godsnaam zover kunnen komen?

Ik heb het oriëntatievermogen van een banaan lichtte ik de groep al de eerste dag in.

En daarbij kan ik ook nog heel overtuigend overkomen.

Toch wist ik het, alsmaar rechtdoor, ik had het zo vaak gereden.

Eerst door de paar huizen naar beneden waar de kippen op straat lopen.

Het zandpad volgen en ook op het kruispunt rechtdoor.

Langs het lange hek waar de zwijnen achter zitten en dan de kerk met het huis met de pizzaoven ertegenover.

 

Maar soms is rechtdoor ook een beetje naar rechts of links.

En dan was er de twijfel.

De groep had het goed begrepen.

Nu was ze de weg kwijt.

Het hek hadden we gehad en we waren gekeerd op een verharde weg, het was toch alleen maar zandpad.

Die kerk kwam maar niet.

Als we de kerk hebben gehad komt er na verloop van tijd een hek aan de linkerkant en moeten we links.

Het is nog een klein eindje, sprak ik hoopvol.

 

Toch hadden ze in hun achterhoofd wat ik in den beginne had gezegd.

De navigatie van de luxe auto kende de wegen niet maar had soms een opleving.

Nu naar rechts dirigeerde ze out of the blue.

De groep koos eieren voor hun geld en kozen massaal voor rechts.

Zelfs ik begon aan mijn gevoel van kerk en hek links te twijfelen.

 

We sloegen het pad in en dat hadden we nooit moeten doen.

Het werd donker en iedereen werd stil.

Zolang we gaan, gaan we, dacht ik.

We komen altijd ergens uit, hield ik de moed erin.

‘Dit is een tractorpad’, zei ik, ‘nee, hier kan toch geen tractor rijden’?

hoorde ik vanaf de achterbank.

Dan eindelijk komt er een einde aan het pad, een huis, hier bellen we aan.

Twee kleine Italiaantjes zijn blij ons de weg te kunnen wijzen, maar wat ze zeiden,

we konden er geen wijs uit worden.

 

Je hebt altijd je mond bij je zei mijn vader altijd

en daarom vragen we het nog eens en nog eens.

Uiteindelijk vinden we de weg, zij het van de andere kant van de berg.

Griezelig scherpe haarspeldbochten met diepe ravijnen naast ons

brengen ons eindelijk boven.

Het is 22.00 uur en het kan ons niet meer schelen wat we eten.

We hebben 2 uur gereden over 13 km.

Kunnen we nog eten?

‘Si’, zegt ze rustig met een big smile.

Niet wetend van onze barre tocht.

 

Anti pasti mista zeg ik en de rest ook mista (verschillende gerechten).

Met de zaklamp op mijn telefoon controleer ik de auto, ik kan het niet geloven, het valt mee.

Wat is die lak sterk tegenwoordig.

Het is volbracht, we genieten van het eten en de wijn

en iemand tekent de terugweg voor ons op een placemat.

‘De andere kant van de berg nemen we niet meer’, zei ik, en dat kon hij heel goed begrijpen.

Maar het betekende ook dat we de weg weer terug moesten zien te vinden.

Door het hek rechts, langs de kerk en het hek met de zwijnen erachter,

we vinkten ze 1 voor 1 af.

 

Op het moment wil je het niet, maar thuis komen de verhalen.

Het leven brengt je soms op schijnbaar onbegaanbare paden en als ze je dan toch bij je eindbestemming brengen heet het een avontuur.

Inmiddels weet ik de weg, wie durft met mij op reis te gaan naar Italië, met flow als eindbestemming.

Van 20 t/m 27 oktober

Geef je snel op en bel me: 0655948140 dan kunnen we de vlucht regelen.

 

 

Deel, Mail of Print dit artikel

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.